ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
( Απόσπασμα από την απολογητική μελέτη του Βασιλείου
Ταμιωλάκη, ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ )
Δεν είναι άσκοπό να σημειώσουμε πως
η αριστερά στην Ελλάδα είναι μια μάλλον περίεργη υπόθεση. Πολλοί αριστεροί δηλώνουν
Ορθόδοξοι Χριστιανοί και είναι αφοσιωμένοι στην Εκκλησία. Ο Μίκης Θεοδωράκης, η
σημαντικότερη φυσιογνωμία της αριστεράς στην Ελλάδα, έχει συνθέσει Θεία
Λειτουργία και σε κείμενά του υμνεί την Εκκλησία. Πολύ χαρακτηριστικά είναι τα
όσα είπε σε συνέντευξή του στην Ε.Ρ.Τ. το 1983. Παραθέτουμε σχετικό απόσπασμα:
« Η Εκκλησία αποτελεί για μας τους Έλληνες ένα χώρο, πάνω και έξω από
οποιεσδήποτε πολιτικο-ιδεολογικές πεποιθήσεις και προκαταλήψεις. Είναι θάλεγα
το λίκνο του έθνους, το λίκνο της φυλής μας, το λίκνο του Ελληνισμού. Μέσα εκεί
περνάμε τις πιο ακριβές ώρες της ζωής μας. Εκεί βαφτίζουμε τα παιδιά μας, αφού
πρώτα βαφτιστούμε εμείς οι ίδιοι, εκεί παντρευόμαστε και εκεί αποχαιρετάμε τους
αγαπημένους μας… Λειτουργεί σαν μια μεγάλη λαϊκή, εθνική, ιστορική λειτουργία,
γεμάτη από αυτούς τους φανταστικούς ήχους… Εκεί μέσα είμαστε όλοι μας. Γιατί
λοιπόν, αφού παίρνουμε το Βυζάντιο και το κάνουμε λαϊκό τραγούδι, γιατί να μην
μπούμε μέσα στην πηγή του την Εκκλησία; Σ’ αυτή την Εκκλησία, όπου κάθε Κυριακή
και τις άλλες γιορτές εκατοντάδες χιλιάδες πηγαίνουν και εκκλησιάζονται. Θα
ήταν αφέλεια αν ξαναγυρίζαμε στο δόγμα ότι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού.
Έτσι στην πράξη, όπως είπα, αποφάσισα να κάνω αυτή την λειτουργία… Είναι δεν το
κρύβω ένα από τα σημαντικά βήματα που κάνω στον τομέα της μουσικής… και
σκέφτομαι να το εξακολουθήσω. Μες στην Εκκλησία μεγάλωσα και άκουσα τους
πρώτους ήχους. Εκεί έγραψα και ο ίδιος τα πρώτα σημαντικά μου έργα. Έργα που
δεν ήταν τίποτε άλλο αλλά η Κασσιανή, το “ Σε υμνούμε ” και τα “ Χερουβικά ” »
( Μίκη Θεοδωράκη, « Συνέντευξη στην Ε.Ρ.Τ. 28-03-1983 », στο έργο του
Μητροπολίτου Ιεροθέου Βλάχου, Ανατολικά,
Τόμος Α΄, Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου, Πελαγίας, Ά Έκδοση, Αθήνα 1989,
σελ. 198-200 ).
Άλλοι αριστεροί που διατηρούν
σχέσεις με την Εκκλησία, εκφράζοντας μια ορθόδοξη χριστιανική και, συνάμα,
ελληνική πατριωτική αριστερή ιδεολογία, είναι οι Κωνσταντίνος Ζουράρης, Γιώργος
Καραμπελιάς και Λιάνα Κανέλη. Ωστόσο, αυτή η ιδεολογική πλευρά της ελληνικής
αριστεράς στην Ελλάδα ποτέ δεν εκφράστηκε πολιτικά, τουλάχιστον σε επίπεδο
ηγεσίας. Τα πολιτικά κόμματα της αριστεράς, ανέκαθεν, κρατούν μια
αντιεκκλησιαστική στάση, που ούτε τους ψηφοφόρους τους εκφράζει – η συντριπτική
πλειοψηφία των οποίων επιλέγει τα κόμματα αυτά για την οικονομική πολιτική που
κηρύττουν και όχι για τις αντιεκκλησιαστικές ή διεθνιστικές θέσεις τους –, αλλά
και, πολιτικά, τα περιορίζει και τα μειώνει, και, ιδεολογικά, τα απομονώνει και
τα περιθωριοποιεί. Κάποτε, τα αριστερά κόμματα, και σε επίπεδο ηγεσίας πλέον,
θα πρέπει να κατανοήσουν αυτό που κατανόησε η κόρη του Στάλιν, Σβετλάνα Στάλιν,
η οποία, συνειδητά, βαφτίστηκε Χριστιανή και εντάχθηκε στο σώμα της Εκκλησίας,
κηρύττοντας την πίστη της σε κείμενα που έγραψε ( βλ. σχετικά Διαμαντοπούλου
Λεωνίδου, Αρχιμανδρίτου, Ιησούς ο Χριστός
ως ιστορική προσωπικότης, Εκδόσεις Ο Σωτήρ, Αθήναι 1986, σελ. 37-40 και
Βασιλειάδη Π. Νικολάου, Το λυκόφως του
Μαρξισμού, Εκδόσεις ο Σωτήρ, Αθήναι 1981 σελ. 547-554 )· και αυτό που
κατανόησε ο Χαρίλαος Φλωράκης, ο οποίος, προς το τέλος της ζωής του, πλησίασε
την Εκκλησία ( Τα σχετικά περιστατικά εξέθεσε ο π. Αθανάσιος Σιμωνοπετρίτης σε
ομιλία του στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κατερίνης στις 11/02/2008. Βλ. και www.katafigi.gr/2012/01/23012012.html ).
